آرتروز لگن

آرتروز مفصل لگن:

آرتروز مفصل لگن در بین جمعیت بالای 50 سال شیوع دارد.اغلب دردهای ناحیه لگن که در سر استخوان ران احساس می شود.درد مربوط به دیسک کمر،تنگی کانال نخاع،آرتروز کمر و دردهای سیاتیک می باشد.

اما آرتروز مفصل لگن بسیار درد آور است.به راه رفتن بیماران دارای آرتروز لگن و مفصل ران که نوع خاصی است راه رفتن آنتالژیک می گویند.
نوعی دیگر از راه رفتن بیماران دارای آرتروز لگن که زمان ایستادن بر روی پای دردناک کم می شود و چرخش لگن در راه رفتن کم می شود و به این دلیل  ضعفی در عضلات درو کننده ران ایجاد می شود که به آن راه رفتن اُردکی می گویند (ترندلنبرگ)

عوامل ایجاد آرتروز لگن:

1. بلند کردن اجسام سنگین: پله بالا رفتن های متعدد و برداشتن اجسام سنگین می تواند زمینه را برای آرتروز مفصل لگن مستعد کند.
2. ضربات و تصادفات: نقش بسیار مهمی در بروز این بیماری دارد.
3. ژنتیک: در انواع بیماری های آرتروزی ژنتیک بسیار موثر است و در آرتروز لگن هم نقش به سزایی دارد.
4. سن: یکی از مهم ترین و قوی‌ترین عوامل مؤثر بر آرتروز مفصل لگن و ران افزایش سن است و معمولا از دهه پنجم زندگی آغاز می گردد با این‌حال در همه افرادی که در گرافی آرتروز مشاهده می شود دارای علایم مفصلی نیستند.
5. جنسیت: احتمال ابتلا به این بیماری به دلایل نامعلوم در خانم ها دو تا سه برابر بیشتر از آقایان می باشد.
6. وزن: احتمال ابتلا به بیماری آرتروز مفصل لگن و ران در افراد چاق بیشتر است.
   کاهش وزن از خطرات و احتمال ابتلا به بیماری می‌کاهد.
7. شغل: آرتروز زانو در افرادی که زیاد می ایستند بیشتر اتفاق می‌افتد.
8. ورزش:احتمال ابتلا به بیماری آرتروز مفصل لگن و ران برای افرادیکه ورزش‌های خاص نظیر کشتی،بوکس،بیس‌بال،دوچرخه‌سواری،پاراشوتینگ،ژیمناستیک،رقص باله،فوتبال و فوتبال آمریکایی انجام می‌دهند،بیشتر است در مقابل در افرادی که می‌دوند افزایش احتمال ابتلا به بیماری آرتروز مفصل لگن و ران کمتر است.

علائم آرتروز لگن:

• درد: شایعترین علامت آرتروز لگن درد کشاله ران در قسمت جلو ران می باشد.
  بعد از آن بیمار ممکن است از درد مفصل ران با لگن و درد ناحیه باسن شاکی باشد.
  درد آرتروز لگن معمولا به قسمت داخلی و به سمت زانوها انتشار پیدا می کند.
  مهم ترین علامت درد است که با فعالیت تشدید می گردد ولی با پیشرفت بیماری فرد در زمان استراحت نیز درد خواهد داشت.
  درد معمولاً در ناحیه مفصل و اطراف آن احساس می‌شود ولی می تواند ماهیت انتشاری نیز داشته باشد.
• خشکی مفصل: علائم رایج آرتروز خشکی صبحگاهی است که حدود نیم ساعت بطول می انجامد.
• تورم: ممکن است تجمع مایع در مفصل اتفاق بیفتد.
• کریپیتاسیون: حرکت مفصل آسیب خورده موجب سایش و صدای ناشی از آن می شود که کریپیتاسیون نامیده می شود.

تشخیص آرتروز لگن:

عمدتا با یک عکس ساده مشخص می شود.
ممکن است برای رد کردن بعضی از بیماری هایی که ممکن است علایم آرتروز لگن را تقلید کند ما مجبور به انجام MRI یا تست نوار عصب و عضله شویم.

درمان آرتروز لگن:

نحوه ی درمان آرتروز ستون فقرات کمری بسته به میزان علائم بیمار متغیر است.
روش های درمانی پله پله بوده و اگر بیمار با هر مرحله درمانی پاسخ مناسب نگیرد به تدریج روش های پیچیده تری استفاده می شود.
درمان آرتروز مفصل لگن و ران روشهای غیرتهاجمی می باشد.

مهمترین اصل تقویت بافت نرم اطراف مفصل و جلوگیری از پیشرفت تخریب مفصلی است و شامل موارد ذیل است:

1. کاهش وزن: کم کردن وزن و انجام ورزش های تخصصی و حساب شده زیر نظر متخصص طب فیزیکی و توانبخشی می باشد.
   در بیمارانی که مفاصل فرسوده دارند،عملی دشوار است.
   با این حال،کم کردن مقدار کمی وزن هم می تواند عامل موثری بر کاهش درد باشد.
   با کاهش 5 کیلوگرم یا بیشتر از وزن، فشارکمتری به مفصل می آید و به طور قابل قبولی درد را کاهش دهد.
   ورزش های آبی در بیماران آرتروز لگن جایگاه بسیار اختصاصی و مهمتری دارد.
   انجام ورزش های کششی و تقویتی در طولانی مدت می تواند بسیار به بیماران آرتروز لگن کمک کند.
   در بیمارانی که استفاده از مدالیتی های فیزیوتراپی عمدتا برای کاهش درد و افزایش تحمل بیمار جهت انجام ورزش های حساب شده می باشد.
   به عنوان یک قاعده کلی بیماران آرتروز مفصل لگن که نمی توانند ورزش های هوازی مانند دویدن و… را تحمل کنند بهتر است ورزش هایی را انجام دهند که کمترین وزن گذاری روی زمین را دارد مثلا توصیه می شود ابتدا از ورزش های آبی بعد با دوچرخه با زین بالا شروع کنند.

2. استراحت: استراحت تنها باید نسبی باشد و شامل عدم انجام حرکات و فشارهای سنگین بر کمر و لگن بوده و بیشتر از آن نباید باشد.
3. عصا و واکر: وسایلی نظیر عصا و واکر به بیمار برای راه رفتن آسان‌تر و مطمئن‌تر کمک می‌کند.

درمان های غیرتهاجمی:

• فیزیوتراپی: هدف اولیه از درمان‌های فیزیکی یادگیری چگونگی کنترل علائم و افزایش حداکثری کارکرد ران ها و مفاصل ران ها است.
  در فیزیوتراپی ترکیبی از روش‌های غیرفعال و تمرین‌ها جهت تقویت ساختار عضلانی و حرکت‌های اصلاحی به کار گرفته می‌شود.
  مدالیته‌های درمانی غیرفعال مانند یخ/ گرما، اولتراسوند و تحریک الکتریکی،درد و گرفتگی عضلانی را در بیمار مبتلا به آرتروز کاهش می‌دهد.
  بیمار مبتلا به آرتروز به کمک انجام تمرین‌های مخصوص روش افزایش انعطاف‌پذیری و دامنه حرکتی را فرامی‌گیرد و بر قدرت عضلات خود می‌افزاید.
  بیماران نباید از روی آوردن به این درمان نگران باشند،حتی بیماران دچار درد و مشکلات حرکتی نیز از انجام تمرین‌های ایزومتریک سود می‌برند.
• ماساژ و درمان دستی و منیپولیشن: اساس این تکنیک ها که توسط دست انجام می شود نیز تقویت ساختار عضلانی بافت های اطراف مهره ها می گردد.
• لیزر پرتوان: استفاده از لیزر پرتوان پالس موجب افزایش انرژی سلولی و ترمیم بافت های آسیب دیده و جلوگیری از پیشرفت آرتروز می گردد.

درمان های اینترونشنال و یا کمتر تهاجمی (مداخله ای):

اعمال اینترونشنال توسط فوق تخصص درد تحت راهنمایی اشعه ایکس (فلوئوروسکوپی) و یا سونوگرافی در اتاق عمل انجام می گردد.

تزریق های داخل مفصلی: تزریقات داخل مفصلی فاکتورهای رشد یا همان پرولوتراپی (رادیوفرکوئنسی،اوزون درمانی،تزریق پی آر پی،ارتوکین،سلولهای بنیادی و…) از اقدامات موثر اینترونشنال هستند که موجب توقف پیشرفت پروسه آرتروز و ترمیم بافت های آسیب دیده می شود.

درمان جراحی آرتروز لگن:

راه درمان آخر و البته موثر این نوع آرتروز تعویض مفصل می باشد که پروسه بسیار سخت است

در بیماران با سن بالاتر یا آنانیکه به روش های غیر جراحی پاسخ نداده اند باید کنار گذاشته شود.

خصوصا اینکه این پروتز ها بسته به نوعشان باید هر چند وقت یکبار تعویض شوند.

مشاوره و راهنمایی

 با تیمی از متخصصان ویژه در زمینه بیومکانیک، متعهد هستیم که به ورزشکاران، مربیان و علاقه مندان به ورزش در درک و بهبود عملکرد ورزشی انها از طریق لنز تحلیلی علمی کمک کنیم.

    فرم درخواست مشاوره رایگان

شماره تلفن همراه

شماره تلفن شما

شماره وازد شده صحیح نمی باشد.

تکممیل این فید الزامی می باشد.

ثبت ارسال